Կյանքի առաջին տարիներին երեխաների ոտքերը նույնպես կարող են <<անիվների>> նմանվել։ Բայց հետո այս խնեդիրը սովորաբար անցնում է: Ավելի վատ է տարեցների մոտ: Այն ինքնուրույն չի անցնի:

Մեր ծնկների հոդերը երբեմն մաշվում են՝ միայն ներսից: Իսկ ոտքերը դառնում են անիվի տեսքով։

Եթե ​​դա պայմանավորված էր օստեոարթրիտով, որը դանդաղորեն մաշում է հոդերը, ապա ոտքերը աստիճանաբար կկծկվեն։

Եթե ​​դա բորբոքային արթրիտ էր, ապա ոտքերը կարող են շատ արագ թեքվել։

Անձամբ ես անմիջապես տեսնում եմ ոչ թե խրոնիկ օստեոարթրիտով հիվանդ տատիկի, այլ ավելի շուտ քառասունամյա պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլիստի, ով այլևս ոչ մի ֆուտբոլ չի խաղում, և ում թուլացող մկաններն այլևս չեն պահում ծնկների կապանները։

Հենց այդպիսի տղաները հանգստանում են, նրանց անկայունությունը ծնկների հոդերի մեջ վերածվում է անիվի։